Sayfa 187. Son yazışmalarının üzerinden iki hafta geçmişti. Shantal tam olarak ne yapacağını bilemiyordu.
Deniz ise sabırsızlıkla Shantal’ ın ondan yardım istemesini bekliyordu. Shantal’ın hayatındaki gelişmeleri uzaktan izliyordu. Kendi yaşamındaki yenilikleri de paylaşıyordu onunla.
*****
Shantal, ilk defa Deniz’ in ofisinde bulunuyotdu. Ne kadar uzun zaman olmuştu şehre gelmeyeli… Kendisini tuhaf bir şekilde özgür hissetmişti burada. Yıllardır bir kısır döngü içinde olduğunu fark etmişti. Nerdeyse unutmuştu şehrin güzelliğini, hızını, dünyanın dört bir köşesinden gelip toplanmış olan rengarenk kültür mozayiğini.
Son drece şık, sade fakat görkemli döşenmiş bekleme salonunda otururken, Deniz’ in sesi ile daldığı düşüncelerden sıyrıldı. Deniz, yüzünde her zamanki gülümsemesi ile ona doğru yürüyordu.
-Hoş geldiniz, umarım çok bekletmedim.
-Yok hayır. Çok beklemedim. Üstelik biraz soluklandım, iyi oldu.
-Sevindim buna.
Beraber ofise doğru yürüdüler. Küçük bir odaydı burası. Madison Avenu’ye bakan yönde kocaman bir pencere vardı. Duvarın neredeyse tamamı camdı. 10. cu katta oldukları için pencereye yaklaşmak gerekiyordu aşağıda durmadan akan trafiği ve kimisi aşaği kimisi yukarı doğru yürüyen insanları seyredebilmek için.
– Dışarıya bakabilir miyim biraz?
– Oh lütfen. Acele etmeyin. Ben dosyanızı hazırlayana kadar vaktiniz var.
Çocuklar gibi sevinmişti Shantal. Ne kadar canlıydı şehir… Bu hareketlilik onu da sarmıştı. Birden kendinde de bir canlılık hissetmişti. Üstelik seans daha başlamamıştı. Derin bir nefes aldı. Başını yukarı kaldırdı. bulutları görmeye çalıştı ama yüksek binalar buna izin vermedi.
Deniz’in hazırlıklarını bitirip onu beklediğini görünce gidip çok rahat görünen koltuğa oturdu. Her zamanki neşesi ile konuşmaya başladı Deniz,
– Seans boyunca konuşup sohpet edbilirıiz. Ya da siz enerjıyi hissetmek isterseniz, dinginleşmek isterseniz sessizliğimizi muhafaza edebiliriz. Bir sorunuz olursa çekinmeyin her an sorun. Seans bozulmaz. Enerji akışı her halukarda devam edecektir. Lütfen enerjiyi kabul edin.
– Ben şimdi çok hoş duygular içindeyim. Bunları içimde yaşamayı tercih ediyorum. Enerjiyi kabul ediyorum.
Tebessüm etti Deniz.
– Elbette.
Gosho duruşu ile başladı Deniz. Shantal gözlerini hemen kapatmadı. Deniz’i izliyordu. Reiki yapmaktan çok haz aldığı ne kadar da belliydi. Hareketleri ağır, sakin ve hiç acelesi yoktu. Saniyeler ile yarışan bu şehirde böylesi dinginlik içini rahatlatıyordu doğrusu.
Avucuna öbür elinin parmakları ile şekiller çizdi önce. Sonra Shantal’ın bedeni üzerinde de havada şekiller çizdi. Başucuna geçti yavaşça. Deniz’in gözleri kapalı idi. Shantal gözlerini kapattı ve kendini ortamın huzur dolu enerjisine bıraktı.
*****
Seans bitmişti. Deniz Shantal’ın elini tuttu. ‘Hazır olduğunuzda gözlerinizi açabilirsiniz’ dedi.
-Bitsin istemiyorum, dedi Shantal.
Geçekten de bitmesini hiç istemiyordu. Gözlerini açınca bütün büyü bozulacak gibi hissediyordu.
– Bir hafta sonra tekrar yaparız. Bu süre içinde kendinizi daha iyi hissedeceksiniz, dedi sanki içinden geçenleri hissetmişti.
Derin bir nefes aldı ve gözlerini açtı. Çok tuhaf, yeniden doğmuş gibi hafiflemişti. Bir maraton koşabilirdi mesela. Ya da 5. caddedeki bütün mağazaları gezebilirdi.
– Deniz, bana ne yaptın bilmiyorum. Kanser hastalığıma ne kadar faydası olacak bilmiyorum ama bildiğim bir şey var o da sanki yeniden doğdum. Çok hafiflemiş hissediyorum. Çok teşekkür ederim. Ve sen bana Reiki yapmaktan bıkabilirsin…
Oturduğu rahat koltuktan kalkıp kollarını Deniz’in boynuna doladı. İki genç kadın küçük odayı dolduran yoğun sevgi enerjisinin etkisinde gülüşürken Shantal’ın gözü Deniz’in sırtının dönük olduğu duvarda asılı duran çerçevelenmiş yazıya ilişti.
” Yaparım da desen, yapamam da desen, haklısın.”
Henry Ford
